Zmiana ta ma postać dobrze odgraniczonego guza wypełnionego treścią płynną lub śluzową.

Najbardziej typową lokalizacją ganglionów jest grzbietowa powierzchnia nadgarstka choć może także pojawić się w innej części ręki jak dłoniowa powierzchnia nadgarstka, podstawa palca czy dystalna część palca. Guz ten może okresowo zmieniać swoją wielkość, a nawet zniknąć całkowicie.

Dokładna przyczyna powstawania ganglionów nie jest poznana. Wiadomo, że do jego powstania predysponują mikrourazy ręki, powodujące uszkodzenia ścięgien i torebek stawowych.

Niebolesne, nie upośledzające funkcji ręki gangliony mogą być obserwowane w oczekiwaniu na samoistną inwolucję.

Zmiany bolesne, upośledzające funkcję ręki stanowią wskazanie do interwencji.

W leczeniu ganglionów stosuje się różne metody od prostego nakłucia i ewakuacji treści płynnej po usunięcie chirurgiczne.

Nakłucie ganglionu daje szybki efekt lecz charakteryzuje się dużym odsetkiem nawrotów. Chirurgiczne wycięcie samej zmiany wraz z jej szypułą oraz zmienionym chorobowo fragmentem torebki stawowej lub pochewki ścięgna, stanowi najlepszy sposób leczenia. Przy zastosowaniu tej metody odsetek trwałych wyleczeń jest największy, a nawroty zdarzają się sporadycznie.

Operacja chirurgicznego usunięcia ganglionu przeprowadzana jest w znieczuleniu miejscowym. Pacjent opuszcza klinikę w dniu zabiegu.

W okresie pooperacyjnym konieczne jest czasowe unieruchomienie i elewacja operowanej kończyny do zagojenia ran (najczęściej 10-14 dni). Po tym okresie wskazane jest podjęcie rehabilitacji celem usprawnienia ręki.

Powrót do normalnej aktywności fizycznej ręki następuje po 4-6 tygodniach od operacji i uzależniony jest od rodzaju wykonywanej pracy. W tym okresie ręka powinna być oszczędzana i utrzymana jak najdłużej w elewacji.

Powyższa prezentacja jest tylko skrótową informacją i nie zastępuje konsultacji medycznej.